Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι οικονομικό και κατά συνέπεια προσπαθούν να το ερμηνεύσουν με οικονομικά ''επιχειρήματα', δηλαδή με λάθος τρόπο .Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και κοινωνικό. Και μόνο αν το δούμε ως τέτοιο θα προσεγγίσουμε πιθανόν αποτελεσματικά και τη λύση του. Άρα το βάρος πέφτει στους πολιτικούς και την κοινωνία. Ποιους πολιτικούς όμως; Αυτούς που έχουν την κύρια ευθύνη για τη δημιουργία του προβλήματος τις τρεις τελευταίες δεκαετίες; Αυτοί οι ''πολιτικοί'' στη μεγάλη τους πλειοψηφία ούτε μπορούν και κυρίως ούτε θέλουν να δώσουν λύση γιατί είναι μέρος του αμαρτωλού συστήματος. Λαϊκιστές , αγωνιζόμενοι περί πάρτης, συντεχνία οι ίδιοι,προστάτες λαίμαργων συντεχνιών, ιδιοτελείς και διαπεπλεγμένο, πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων,δε μπορούν να τολμήσουν αλλαγή πλεύσης και να γεννήσουν προσδοκίες στον ελληνικό λαό. Πρόσωπα νέα ,ικανά, άφθαρτα ,αγωνιζόμενα περί πάτρης, έχουν κατά τη γνώμη μου και τη γνώμη πολλών άλλων νομίζω το πατριωτικό καθήκον να πάρουν πρωτοβουλίες και να βγουν μπροστά για να δώσουν ελπίδες στη σιωπηλή πλειοψηφία που βασανίζεται από τις συντεχνίες και τις δυναμικές μειοψηφίες. Και ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι από όσα διαβάζω και ακούω και γνωρίζω.Δε θέλω τη στιγμή αυτή να αναφέρω ονόματα.
Συμφωνώ μαζί σου. Για την πολυπλοκότητα της ελληνικής κρίσης αναφέρονται και μερικοί συγγραφείς, όπως ο Βασίλιος Μαρκεζίνης με το βιβλίο του "οι πέντε κρίσεις", εκδόσεις Λιβάνης και οι:Τάκης Θεοδωρόπουλος, Πέτρος Μάρκαρης, Πάσχος Μανδραβέλης, Βασίλης Παπαβασιλείου "Υπό το μηδέν", εκδόσεις Ωκεανίδα. Ο πρώτος που εμφανίστηκε με θέση και απόπειρα ερμηνείας ήταν ο Πέτρος Μάρκαρης με το αστυνομικό μυθιστόρημα "Ληξιπρόθεσμα δάνεια",εκδ.Γαβριηλίδης.Πριν πολλά χρόνια τα είχε προβλέψει ο εκλιπών Παναγιώτης Κονδύλης.
ΑπάντησηΔιαγραφή